Radiocommunicatie tijdens noodsituaties, de Titanic is misschien wel het meest iconische voorbeeld.
15 April 1912.
Ook toen al waren radioamateurs de frequentiebanden aan het afschuimen.
Het noodsignaal van de Titanic, verstuurd in morse, werd ook door ingenieur en radioamateur Artie Moore opgepikt op zijn zelfgemaakte ontvanger in zijn ‘loft’ bovenin zijn windmolen in Wales, 4800km van waar het noodsignaal verstuurd werd. Artie sprong op zijn fiets en reed naar het dichtstbijzijnde politiekantoor om melding te maken, maar daar geloofde men hem niet en zijn aangifte werd verworpen.
Twee dagen later echter werd de tragedie via persberichten bevestigd, inclusief de nauwkeurigheid van zijn rapport waarin hij melding maakte dat de Titanic (callsign MGY) zowel het ‘oude’ CQD als het toen nieuwe noodsignaal SOS verstuurde…
Wist je trouwens dat SOS helemaal geen afkorting is (dus nee, geen ‘Save Our Souls’) maar gekozen werd omdat dit in morsecode een duidelijk herkenbaar signaal (3x kort, 3x lang, 3x kort) is?! CQD, wat stond voor ‘Come Quick, Danger’ was geïntroduceerd in 1904 maar werd al snel als verwarrend ervaren. Vanaf 1908 werd SOS als wereldwijde standaard vastgelegd, maar dit werd nog niet overal consequent toegepast. De ramp met de Titanic zorgde echter voor een versnelde wereldwijde inburgering van het SOS signaal.
Moraal van het verhaal?
Radiocommunicatie in noodsituaties kan levensreddend zijn!
Je weet nooit wie je verstuurde noodoproep ontvangt en dus hulp kan inschakelen, want wees maar zeker dat er in geval van nood meer mensen op de noodfrequenties zullen zitten luisteren dan je denkt!